Seneca II
Het is alweer een tijdje geleden dat Deel I verscheen, maar dan nu het vervolg.
Het probleem van Seneca: Hij houdt zich niet aan de regels die Epictetus zo mooi heeft opgeschreven. Epictetus zegt dat het erom gaat dat je als filosoof niet moet laten zien wat je geleerd hebt door erover te praten, maar door te laten zien in daden wat je jezelf hebt eigen gemaakt. Wat Seneca in dit boek doet is ons als lezer een lesje leren (via de oren van zijn broer), en dat terwijl we weten wat voor ontzettend corrupt en overdadig leven Seneca leefde.
Het zou kunnen dat Epcitetus wat meer neigt naar de oude Stoïcijnen en Seneca een wat moderner (en gematigder) variant aanhangt. De oude Stoïcijnse leer was niet echt practisch voor de Romeinse burgers.
Helemaal vervelend is het deel van het boek waarin hij te keer gaat over dat zijn gedrag niet lijkt op wat hij beweert, maar dat de buitenwacht dat verkeerd ziet.
Positief is dat het eerste deel van het boek wel goed bruikbaar is als inleiding in de leer van de latere Stoïcijnen . De redenering over de deugd en het genot dat daaruit volgt is best mooi gevonden. Het genot volgt volgens Seneca namelijk vanzelf vanuit de deugd, maar niet andersom. Dus, het nastreven van genot leidt niet tot deugd. Dat noemen we namelijk Epicurisme . Hij bevindt zich aan het eind van de hele redenering alleen een beetje in een lastige situatie, omdat hij begon met te beweren dat genot erg belangrijk is.
Vreemd voor iemand die van origine retorica heeft gestudeerd.
Conclusie: Lees dit boek ter lering ende vermaack. De inleiding over het leven van Seneca is interessant in het licht van wat hij verder te melden heeft en je steekt wel iets op van de leer der Stoïcijnen.